Ik sleepte mezelf door het leven, geleefd in plaats van te leven. Mijn nachtrust voelde als een tweede leven door mijn wilde dromen die gepaard gingen met heel veel emoties. Ik werd elke ochtend moe wakker om me vervolgens met een diepe zucht uit bed te sleuren en de dag te doorstaan. Jarenlang hield ik dit vol, totdat mijn lichaam aangaf dat het genoeg was. Omdat ik zelf niet wilde stilstaan, besloot mijn lichaam, het intelligente wezen dat het is, dat het opgebrand was en niet langer mee wilde doen aan de vicieuze cirkel en rat race waarin ik me bevond.

De enorme vermoeidheid die niet langer alleen in mijn hoofd zat, had zich uitgebreid naar mijn hele lichaam. Het uitte zich in allerlei kwalen: mijn oren suisden (ik had ineens tinnitus zonder dat ik te luide muziek had geluisterd). Ik kon de slaap niet meer vatten. De gedachtenmolen die in gang schoot zodra ik in bed lag, kon ik niet meer stoppen. Mijn lichaam maakte op een laat tijdstip adrenaline aan om te kunnen blijven functioneren ondanks de oververmoeidheid. Zo moe en toch niet kunnen slapen, het was een kwelling. Al vloekend probeerde ik toch te slapen, maar daardoor begon de gedachtenmolen nog harder te draaien. Elke fysieke inspanning was een uitputtingsslag. Bij het minste barstte ik in tranen uit. Mijn linker schouder deed elke dag pijn, ik had elke dag hoofdpijn en nam elke dag een pijnstiller. Ik hyperventileerde regelmatig. Ik ben lactose intolerant geworden.

Zo kon het niet langer doorgaan, dus ging ik naar de huisarts.

In de maanden voorafgaand aan het signaal van mijn lichaam dat genoeg genoeg was, had ik ook een verhuizing achter de rug naar een nieuwe streek. Ik had dus geen vaste huisarts. Voor mezelf vond ik het al heel moeilijk om te accepteren dat ik de pauzeknop moest indrukken. Het was nog moeilijker om naar de huisarts te gaan en om hulp te vragen. Ik zag mezelf als een sterke, zelfstandige vrouw die geen hulp hoeft te vragen. Ik kan alles zelf, weet je.

Het werd nog moeilijker om een huisarts te vinden die me serieus nam. De eerste dokter zette me een week thuis en na een nieuw bezoek kreeg ik nog een week. Ik besloot om op zoek te gaan naar een huisarts die wel doorhad wat er aan de hand was en consulteerde een tweede arts. Daar kreeg ik te horen dat zij me met veel tegenzin een week thuis zou zetten, maar dat ze me geen tweede week meer zou schrijven zonder de raad van een psycholoog. Geschrokken van die harde reactie en het feit dat die arts geen aandacht had voor mijn lijst van kwalen, besloot ik om naar een derde huisarts te gaan.

De derde huisarts, een jongere generatie en een pracht van een ziel, nam mij en mijn lijst met kwaaltjes wel serieus. Ik had een heel constructief gesprek met haar en gaandeweg hebben we elk kwaaltje op mijn lijst aangepakt. Ze schreef me een maand thuis, waarbij ik bij dat vooruitzicht al enorm veel rust ervaarde. Niet langer elke week bedelen om toch nog maar een week langer thuis te zitten tot ik erbovenop kwam. Ze drong er wel op aan om naar een psycholoog te gaan, gezien de bagage die ik meedraag. Ik ben eerder al naar redelijk wat therapeuten gegaan en dacht dat ik daarmee al voldoende geholpen was. Uit respect voor deze prachtige ziel en mijn besef dat ik misschien toch wel hulp nodig had, ben ik op zoek gegaan naar een psycholoog. Na drie weken wachten had ik mijn eerste consultatie en ontdekte ik opnieuw een prachtige ziel die me begeleidde doorheen de woelige vaarwaters van mijn gedachten. Er was onmiddellijk een klik, wat heel belangrijk is. Uiteindelijk leg je daar toch heel je ziel bloot en is het belangrijk om vertrouwen te hebben in de persoon in de andere stoel.

De huisarts schreef me ook kinesistbeurten voor om mijn geblokkeerde nek- en schouderspieren los te krijgen en het hyperventileren aan te pakken. Ik ontdekte opnieuw een pracht van een ziel die mijn geblokkeerde ademhalingsspieren en mijn linkerschouder wist los te maken. Toch bleef ik met het gevoel zitten dat mijn lichaam ook aandacht nodig had. Het was op dat moment voornamelijk mijn lichaam dat stop zei en niet mijn verstand. Aangezien ik zelf een energetische healer ben en daar altijd veel baat bij heb gehad gedurende mijn opleiding en de jaren erna, besloot ik op zoek te gaan naar een nieuwe healer in mijn nieuwe omgeving. Opnieuw ontdekte ik een pracht van een ziel, mijn relaxatiecoach. Ze biedt ook een burn-out traject aan waarbij ik me gretig heb ingeschreven.

Bij haar vond ik de rust die mijn lichaam nodig had. Bij het burn-out traject werkte ze voornamelijk energetisch. Wat ik vooral heel frappant vond, is dat wat ik besproken had met de psychologe, zij energetisch waarnam en de energie opnieuw liet stromen in mijn auraveld waar het vastzat. Trauma’s of ervaringen die niet of onvoldoende worden gezien, zetten zich namelijk vast in het auraveld. Door die gestagneerde energie opnieuw in beweging te brengen en op te ruimen, voelde ik me weer lichter en energieker. Ik ontdekte bij haar ook dat ik deugd had van tactiele aanrakingen. Ik heb mijn bed zodanig ingericht met het juiste deken en het juiste kussen zodat ik, zodra ik in bed lag, een enorme deugd voelde van de stoffen die mijn lijf omringden. Er waren nog steeds momenten dat de gedachtenmolen lekker zijn gang ging. Dit wist ik op te vangen door te lezen op mijn e-reader tot mijn ogen dichtvielen en de gedachtenmolen geen kans meer kreeg om op te laaien.

En zo geleidelijk aan vertraagde de gedachtenmolen, vond ik rust in mijn hoofd, nam de zwaarte af in mijn lichaam en kon ik opnieuw slapen. Al deze prachtige zielen vormden mijn gezondheidsteam en hebben me maandenlang behandeld om er weer bovenop te komen. En zo geleidelijk aan konden mijn lichaam, ziel en geest zich weer herstellen.

De psychologe en de relaxatiecoach heb ik heel intuïtief gevonden via Google Maps. Ik raadpleegde Google Maps met de simpele zoekterm ‘healer’ en ‘psycholoog’. Bij de zoekresultaten baseerde ik me op mijn gevoel om een keuze te maken en een afspraak te boeken. We hebben allemaal een intuïtief en innerlijk kompas dat ons de weg toont als we in staat zijn om te luisteren. Bij de eerste twee huisartsen stond ik echter zo ver weg van mijn buikgevoel dat ik er niet in slaagde om mijn intuïtie voor zich te laten spreken.

Het was een heftige periode. Ik vond het heel moeilijk om te accepteren dat ik een burn-out had. Accepteren is toegeven dat het niet meer gaat, accepteren is toegeven dat ik hulp nodig had, accepteren is toegeven dat ik moest rusten en stilstaan. Bah, stilstaan, in dit leven moet het vooruitgaan. Er is geen tijd om stil te staan, stilstaan is achteruitgaan. Maar weet je, stilstaan is heilzaam, stilstaan is niet achteruitgaan maar de tijd nemen om te herbronnen om daarna weer vooruit te gaan.

Ik ben nog steeds onder de indruk van hoe onderdrukte emoties, blijven gaan en stress zo’n enorme impact hebben op mijn lichaam. Ik heb geleerd om te rusten, te accepteren, grenzen te stellen, geduld te hebben, zacht te zijn voor mezelf en te luisteren naar mijn lichaam! Na zes maanden was het ergste van mijn burn-out achter de rug. Ik ben progressief terug aan het werk gegaan. Vaak kreeg ik de vraag of ik niet te vroeg terug aan het werk ben gegaan. De goesting was na zes maanden terug aanwezig. Dankzij het progressieve opstarten kon mijn lichaam en geest weer wennen aan het werkritme en de maatschappij. Voor mij voelde dit dus goed aan. Ook hoor ik vaak dat zes maanden een kort herstel is. Vaak duurt het een jaar lang alvorens iemand met een burn-out terug aan het werk kan. Naar mijn gevoel heeft de combinatie van healings en de sessies met mijn psychologe mijn herstel enorm bevorderd.